Nick Dittmeier & The Sawdusters (US) Roots SR&BC Stekene (14-06-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: SR&BC info band: Nick Dittmeier © Rootsville 2019

Nog even een cluboptreden na een stevig festival weekend en net voor een welverdiende vakantie, meer verlangt een mens niet. Nick Dittmeier was deze keer te gast in Stekene, samen met zijn Sawdusters. Altijd goed voor een leuk optreden deze jongens uit Bloomington, Indiana.

Ik had de band vorig jaar al enkele keren aan het werk gezien en we kregen altijd waar voor ons geld. Ze worden bestempeld als een echte “roadband” want hun ding is vooral touren en spelen.  Na het uitbrengen van twee EP’s :“Extra Better” en “Light Of The Day” brachten ze hun eerste full cd uit in 2016. “Midwest Heart/Southern Blues” is een lekker swingende schijf en geeft goed weer wat de band in de mars heeft. Iets voor fans van The Band en Little Feat en vol met songs over gebroken harten, Jezus en verlaten steenkooldorpen. Ondertussen heeft er nog eentje het levenslicht gezien want “All Damn Day” werd vorig jaar uitgebracht en houdt de traditie in ere. Het is een stevige, verzameling van songs, vol met personages die zijn ontwikkeld al starend over het dashboard van een geblutste Chevy al cruisend door steden in het zuiden en de Midwest, alwaar de betere dagen achter hen liggen. Buiten Nick Dittmeier bestaan de Sawdusters uit: Rev. Bob Rutherford (bas) en Alec Rhodes (drums). Benieuwd naar hun “performance” hier in Stekene.

Veel volk was er niet komen opdagen deze keer in Stekene, jammer voor de band want ook weinig animo bij het publiek. Maar ik liet het niet aan mij hart komen en liet mij volledig onderdompelen in de aangename alt-country van Nick en zijn maten. Zoals verwacht kregen we een aantal nummers van de laatste cd op onze boterham zoals de titeltrack ‘All damn Day’ , ‘Love Me Like You Did’, ‘Walking On Water’, ‘ Many Stones’ of ‘Trouble Song’. Rev. Bob en de nieuwe drummer Alec Rhodes ondersteunen perfect de ietwat nasale, en voor country gemaakte stem van Dittmeier, die zoals gewoonlijk geen spraakwaterval is maar zich beperkt tot wat bescheiden “thank you’s” en “thanks for coming out”. We kwamen uiteindelijk voor muziek en niet voor lange speeches nietwaar...

Ons trio bleef bij twee korte maar aangename sets “feelgood music”. Jammerlijk genoeg had ik de indruk dat het publiek niet echt “into country” was. Buiten wat bescheiden applaus bleef het er eerder tam bij zitten. En dat terwijl we nog een greep straffe songs kregen , allemaal van de hand van Nick zelf, zoals het knappe ‘Can’t Go Home’, ‘Waiting For My True Love’, ‘Stabbed To Death In Ohio’, ‘Rhythm Of The Train’ of ‘Sitting On Top Of The World’ wat ook het laatste nummer van de avond was. Een beetje handengeklap en einde werken, zelfs nog geen vraag naar een bisser. Vond het heel jammer voor de jongens die toch gezorgd hadden voor een heel fijne avond, waar ik hard van had genoten, but that’s life zeker....

Enfin, voor mij was dit het laatste optreden alvorens te gaan genieten van zandstranden, zon, palmbomen en cocktails, hell yeah !! Terug paraat op 01 juli, wanneer DeDe Priest haar opwachting maakt in The Maple. Dus voor nu: Marcel Out !!! (Marcel)